Vidrio en Marte

   O orbitador MRO da NASA detectou depósitos de vidro nos cráteres de impactos en Marte. Aínda que estas depresións se forman polo calor dun impacto violento poden proporcionar pistas sobre a vida en Marte.

   En 2014 un estudo atopou materia orgánica e vexetal sepultada en vidrio na Terra. Isto pode abrir a porta a novos métodos de búsqueda de vida en Marte. Ahora investigadores estadounidenses quixeron probar esto unha vez descuberto ese vidrio de impacto.

   Vidrio de impacto que existe en grandes depósitos e que analizaron grazas ao espectro da luz reflexada pola superficie do planeta aínda que o vidrio non ten unha sinal espectral demasiado forte.

    Así este novo descubrimento abre as portas á un novo tipo de búsqueda de vida en Marte que se podería atopar no vidrio, ao igual que na Terra.

Caer nun buraco negro?

   Según un recente estudio se unha persoa caera nun buraco negro non quedaría aplastada como poderíamos pensar nun principio, senón que a realidade dividiríase en dous. Nunha delas a persoa sería incinerada directamente mentras que na outra se sumerxiría no buraco totalmente ilesa; xa que nos buracos negros as leis da fisica que coñecemos perden sentido.

   Esto débese a que un obxecto o suficientemente denso pode curvar tanto o espazo-tempo que acabaría formando un buraco na propia realidade.

   O límite do buraco negro é o horizonte de sucesos, o límite que se se pasa a luz xa non podería escapar do buraco negro.

   Se unha persoa se acerca a el aparecerían dúas visións. Primeiro a persoa estiraríase e contraeríase e a medida que se fora adentrando no buraco iría avanzando cada vez máis lentamente. Ao chegar ao horizonte quedaríase quieto nel mentras a radiciación Hawking e a interrupción do tempo o reducirían a ceniza.

   Desde dentro navegaría hacia dentro sen nada que o alterase xa que estaría en caida libre e non habería gravedade. O chamado "pensamento máis feliz" de Einstein. Ainda que se é un buraco moi pequeno a forza sería máis grande nos seus pés e estiraríase.

   Así o tempo solo avanza, pero dentro do buraco negro hai un caos entre a realidade e o tempo polo que o tempo tiraría da persoa cara dentro e esta non podería escapar igual que tampouco podemos viaxar atrás no tempo.

O ADN "resetéase" en cada xeración

   Ao igual que dúas persoas non leen de igual maneira un mesmo libro, as diferentes células do noso corpo non leen de igual maneira a información xenética que é a mesma para todas. É con esta maneira distinta de leer a información xenética como as células do noso organismo se diferencian entre elas.

   As células leen unha cousa ou outra en función da epixenética. Un conxunto de mecanismos de regulación, que encenden e apagan xenes. Así unha célula do fígado non lee a información necesaria para unha célula do oso. Estes mecanismos son especialmente importantes no desenrolo embrionario que comeza a partir dunha única célula (cigoto).

   Un equipo de investigadores da Universidade de Cambridge describiron como nun momento dado un grupo de células do embrión se resetean e perden as súas marcas xenéticas. Este estudio explica como se reprograman aquelas células que de adulto permitirán xerar óvulos e espermatozoides, ademáis indican que algunhas zonas do ADN non se resetean para evitar secuencias que podan xerar problemas.

   A información epixenética é importante para regular os xens, pero calquer fallo nos mecanismos de regulación pode ser perxudicial se pasa á descendencia. É por iso que a información debe ser reseteada en cada xeración antes de que o cigoto se desenrole. Isto é comparable a borrar o disco duro antes de engadir novos datos.

   Esta é unha investigación moi importante, xa que permitirá saber como funciona un proceso crucial na regulación dos xenes e axudaranos a entender como funcionan as células.

O baile das lúas de Plutón

   Dentro de 40 días a nave New Horizons da NASA efectuará a súa máxima aproximación a Plutón.

   Un planeta enano que dende o descubrimento de Eris, o que o degradou de ser un planeta; está sendo moi estudiado. Foi grazas ao Hubble como descubriron o caótico xiro das lúas arredor de Plutón e o seu satélite principal, Caronte.

   Todas as lúas xiran sobre o seu eixe á mesma velocidade que o planeta que orbitan, é por iso que sempre vemos a mesma cara da lúa e polo que decimos que ten unha cara oculta.

   En cambio, dúas das lúas de Plutón; Nix e Hidra, teñen unha rotación caótica. Esto débese a que ambas rotan arredor de Plutón e Caronte, co que a gravidade varía, facendo que o xiro das lúas tamén o faga, ademáis a forma de balon de rugby de Nix e Hidra aumenta este efecto.

   Esta investigación permitirá estudar a mecánica de sistemas dobles de estrelas, no que planetas xiran arredor de dúas estrelas, e dos que ata agora non coñecemos nada.

Retrásase o lanzamento do novo platiño voante da NASA

   A mala situación do océano pacífico obliga a pospoñer o lanzamento do proxecto do platiño voante da NASA xa que a altura das olas é clave para conseguir recuperar os datos conseguidos ademáis da necesidade do uso de globos a gran altura e varios desaceleradores supersónicos.

   Este lanzamento poñerá a proba a tecnoloxía actual e poderá permitir o transporte de grandes cantidades de cargamentos a calquera parte da Terra e incluso a outros planetas como Marte.

   O lanzamento comeza coa elevación da nave a unha altura de 37 kilómetros onde se lle fará unha análise, e se todo vai según o planeado, o LDSD (desacelerador supersónico de baixa densidade) soltarase do globo e alcanzará unha altura de 55 kilómetros. Unha vez alcanzada esa altura, comezará o descenso que ademáis de probar o colchón hinchable e os paracaídas supersónicos permitirá saber a carga que se pode levar nel. Todo un proxecto, coa vista posta nunha futura misión a Marte.

A galaxia caníbal

   Despois do Big Bang e gracias á gravidade a materia agrupouse en distintas "illas" formando as galaxias. Pero dentro das galaxias a materia non se agrupou de forma uniforme senón que os primeiros gases formados polo Big Bang (hidróxeno e helio) agruparonse tanto nalgunhas partes que deron orixe ás estrelas.

   No interior delas alcanzánse temperaturas moi elevadas que permiten a fusión nuclear, a cal da orixe á formación de átomos máis pesados e complexos coma o carbono ou o osíxeno. É mediante estos datos como os astrofísicos analizan a idade das galaxias.

   Foi así como un equipo de astrónomos españoles e australianos descubriron a galaxia NGC 1512, que tiña restos doutras galaxias que enguliu no pasado. Incluso esta galaxia non só tiña restos de "cadáveres" doutras galaxias senón que nas imaxes conseguidas pódese apreciar como está tragando a unha galaxia enana.

   A proba que o demostra é o conxunto de gases que se atopou arredor de NGC 1512 formado por átomos pesados. NGC 1512 necesitaría 100 veces máis estrelas para poder formar esa cantidade de átomos complexos. É por isto, que os astrónomos teñen dúas teorías: ou ben eses restos son de galaxias enanas que NGC 1512 comeu, como a que se descubriu na foto, ou ben ese gas perdeuse doutra galaxia e ahora chegou a NGC 1512.

   Coas técnicas usadas para este descubrimento, abrénse as portas a novas investigacións sobre outras galaxias, para pouco a pouco irnos acercando ao obxectivo principal: entender como funciona o universo no que estamos.

Problema de saúde ou ético?

   Faise público un recente programa de investigacion de científicos chinos con embrións humanos. Unha investigación que acaba en fracaso.

    Buscan modificar o xen que a moita xente lle mengua a capacidade de producir hemoglobina, que axuda a transportar o osíxeno pola sangre e pode provocar unha grave anemia.

    Este experimento foi feito con embrións humanos, que xa non se podían desenvolver correctamente. Esta práctica ademais de plantear un problema ético e de moral, implica outros inconvintes. O máis perigoso é a expansión dese xen modificado que pode causar problemas a unha gran parte da poboación local e incluso mundial.

Fukushima aínda vive

   Catro anos despois da catástrofe de Fukushima ,usouse un detector de muones, que son partículas que surxen cando penetran na atmosfera raios cósmicos e que chegan por miles á superficie terrestre.

   Estas partículas foron usadas debido a que frenan ao chocar con obxectos moi densos, coma o combustible nuclear e pódense detectar con unhas placas de radiografía.

    Esta proba fíxoselle ao reactor 1 e demostrou que o núcleo de combustible, formado por barras de uranio, estaba totalmente fundido, debido ao tempo que pasara sen a refrixeración que lle proporcionaba a auga. Tamén se lle fixo ao reactor 2 que tamén ten o núcleo fundido, ainda que en menor proporción ca o primeiro.

   Agora falta por determinar se ese uranio fundido conseguiu traspasar o forte illamento do chan ou se segue ahí. Para iso usaránse uns pequenos robots que se meteran nos buracos buscando ese combustible radioactivo perdido.

   Este incidente non só afectou ambientalmente a Xapón senón que lle leva costado o equivalente a 1450 millons de euros, e segue aumentando, co que recorda á histora de Chernóbil, que despois de varias décadas tamén está lonxe de acabar. Algo, que nos fai preguntar sobre a relativa seguridade e resgos da enerxia nuclear...

A estrella máis rapida da galaxia

   Desta vez ademais da entrada deixarei un video que fala con máis detalle de como se descubreu unha estrela que supera con moita diferenza a rexistros anteriores en canto a velocidade. Este astro móvese a 1200 km/s. Nunca antes se vira unha estrela que se movera tan rápido.

   Crese que US 708 alcanza esa velocidade por culpa da explosión dunha supernova termonuclear,o que lle otorgou tanta forza como para poder vencer á gravidade da galaxia e escapar cara ao espazo intergaláctico.

   As rarezas non acaban ahí, senón que US 708 está composta de helio con forma compacta e rotación rapida. Isto indica que posiblemente se formara a partir dunha estrela irmá que lle transferiu ese helio á supernova e provocou a explosión que lle otorgou esa velocidade.

   Sen dúbida un gran descubrimento, no que seguiran buscando para atopar a causa de grandes explosións de supernovas que ocasionan unha imensa forza que se ve reflexada en estrelas coma US 708.

 

Eclipse solar

   Como ben saberedes, mañan, día 20 de marzo está previsto un eclipse solar que por desgraza só será visible totalmente nalgúns archipélagos do Atlántico e do océano Ártico.

   Así o mellor lugar para ver este fénomeno dentro da Península será Galicia, ainda que as nubes propias de meses temporalmente inestables como marzo, pódennos estropear o eclipse.

   En todo caso o Sol comezará a ocultarse as 9:04 e non se verá completamente ata as 11:18, alcanzando o máximo as 10:04 aproximadamente no que máis da metade do Sol non se verá.

   Pero este espectacular fenómeno non nos pode estropear a vista, polo que convén recordar que hai que usar unha protección convinte como as denominadas gafas de eclipse que como o seu nome indica xa están adaptadas para este fin. Nunca mirar con gafas de sol ou filtros insuficientes ou moito menos directamente, xa que isto poderíanos ocasionar danos permanentes na vista. Para isto si non se teñen gafas ou outros recursos, podese observar reflectido nun obxecto á sombra. E senón sempre se poderá ver nas noticias, que nos darán unha imaxe en diferido pero de moi boa calidade!

 

Ganímedes, o océano do Sistema Solar

   Ganímedes, a luna máis grande de Xúpiter e do Sistema Solar alberga un gran océano subterráneo. Isto, é o que revela o Hubble.

   Dende hai tempo sospeitábase isto pero nunca se conseguira demostrar. Ahora, co Hubble e un novo método de investigación consigueuse pór unha sólida proba encima da mesa. Para isto valéronse das auroras producidas polo campo magnético desta luna, que analizadas da forma correcta poden decirnos moitos datos sobre o astro.

   Así, esta investigación conclúe cuns datos asombrosos. Según as observacións enterrado baixo 150 km de xeo na maior parte, xace un gran océano de auga salada, similar ao da terra e que tería uns 100 km de profundidade, dez veces máis ca as fosas Marianas ( o punto máis profundo do océano terrestre ).

   Con este descubrimento xa se pon os ollos noutras lunas que poderían ser similares coma Europa, Calisto ou Titán.

Fontes

100% humanos?

   Unha recente investigación de Alastair Crisp desvela que polo menos 145 dos xens do noso xenoma non son "nosos", senón que proceden doutras especies de animais ou incluso de bacterias e virus que; dunha maneira descoñecida conseguiron incrustar o seu ADN no noso xenoma.

   Xa se sabía da transferencia xenética "horizontal", é decir, o intercambio de información xenética hereditaria entre organismos distintos. Por exemplo en bacterias que intercambian xogos de xens concretos que lles permiten obter unha resistencia a por exemplo un antibiótico. Ahora, Crisp, apunta isto pero para organismos moito máis complexos coma o corpo humano.
 
    Para esta complexa investigación Crisp tivo que comparar cada xen co xens doutros animais,plantas e microorganismos. Así, conclúe a súa investigación atopando polo menos 145 xens que non son nosos.

    O propio Crisp conclúe a súa investigación comparando ao árbol evolutivo perfectamente divido cunha enredadeira na que xens se pasan de organismos moi distintos. E que podía haber feito un gran papel na evolución de moitas especies, entre elas, a nosa.

    Fontes